Niedaleko Szczecina jest miejsce, które wszyscy doskonale znają. Klasztor w Kołbaczu – wielki zespół zabudowań pocysterskich z ogromnym kościołem. Po reformacji, kompleks został przejęty przez Gryfitów i przeznaczony na podmiejską rezydencję, a część nawowa kościoła przebudowana na ogromny spichlerz.
Gryfici się nie certolili 
Jako, że wewnętrzna konstrukcja spichlerza pochodzi z XVI wieku jest już zatem także zabytkiem i jedynym chyba takim wnętrzem kościelnym w Polsce, gdzie gigantyczny kościół wypełniony jest drewnianymi belkami, stropami i schodami.
Ale nie o kościele tutaj.
Dokładnie naprzeciwko, po drugiej stronie drogi stoi zrujnowany dwór dawnego zarządcy dóbr kołbackich. Budynek powstał prawdopodobnie około 1770 r, a w wieku XIX został przebudowany.
Autorem tego dworzyszcza był (najprawdopodobniej) słynny niemiecki architekt David Gilly, ówczesny radca budowlany Pomorza, a zaraz potem tajny radca budowlany Berlina i szef departamentu ds. budownictwa. Autor wielu prestiżowych realizacji państwowych, kilku prywatnych pałaców i zamków, między innymi rezydencji dla Fryderyka Wilhelma III i jego żony Luizy. Gilly był także autorem unikalnej (zakupionej niedawno dla pomorskiego muzeum) mapy Pomorza, na której drobiazgowo umieścił oprócz nazw miast i wsi także lokalizacje dworów, młynów i innych obiektów.
W 1794 roku Gilly dostał od króla niezwykłe zlecenie – inwentaryzację i projekt przebudowy na cele magazynu na zboże zamku w Malborku! Król nie wykluczał także i tego, że zamek – przy negatywnej opinii o jego stanie Gillego – zostanie rozebrany na cegłę.
Traf chciał jednak, że na inwentaryzację Gilly zabrał swojego syna Friedricha, ówczesnego studenta malarstwa Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie. Chłopak, zachwycony gigantyczną, romantyczną ruiną wykonał dziesiątki rysunków, na których przestawił nie tylko ówczesny stan zamku, ale także wizję jego dawnej świetności. Swoje prace przedstawił rok później na wystawię w akademii, gdzie zostały docenione, a zamek uznany za pomnik pruskiej architektury ceglanej i możliwe, że dzięki niemu właśnie przetrwał.
Jakiś czas temu do dworu w Kołbaczu trafiła nasza inwestorka, zakochała się w tym miejscu i podjęła się gargantuicznej misji jego odbudowy.
