Pierwsza wzmianka na temat Łobza pochodzi z roku 1271 i dotyczy rycerza z rodziny von Bork. Pojawiła się wtedy nazwa Labusa (tatarak). W 1295 r. Łobez otrzymał prawa miejskie. Miasto leżało na szlakach komunikacyjnych i wojennych, stąd często było łupione; w 1759 splądrowane zostało przez Szwedów.
Od XVII wieku nastąpił rozwój miasta, zaczęło się rozwijać rzemiosło i pojawił się też handel końmi. Źródła z tego okresu podają informacje o jarmarkach konnych i hodowli koni w mieście. Od połowy XIX w. w mieście pojawiła się hodowla koni ciężkich na potrzeby rolne. W tym okresie pojawiły się pierwsze próby hodowli konia półkrwi.
W 1876 r. powstaje stado ogierów (Pomersche Landgestut Labes). Założone zostaje z inicjatywy państwowej w ramach odtworzenia produkcji konia na potrzeby rolne i wojskowe po zakończonych wojnach z Francją w 1870 r.
Budynek kuźni i szorowni z przylegającą stajnią wyjazdową powstał w pierwszym okresie zakładania kompleksu w 1876 r. W 1885 r. dobudowano do stajni od strony tylnej przybudówkę, w której ulokowano siodlarnię.
Okres powojenny to rozwój słynnej w całej Polsce i nie tylko stadniny koni, która niestety nie przetrwała długo po transformacji ustrojowej. W roku 2009 całość została zakupiona przez prywatnego inwestora i dzisiaj odzyskuje krok po kroku dawny charakter.
W prezentowanym budynku – pierwotnie kuźni i szorowni, zaprojektowaliśmy restaurację dla gości, z dobudowanym ogrodem zimowym, dużą kuchnią i częścią klubową na piętrze.
