Pierwsza wzmianka na temat Łobza pochodzi z roku 1271 i dotyczy rycerza z rodziny von Bork. Pojawiła się wtedy nazwa Labusa (tatarak). W 1295 r. Łobez otrzymał prawa miejskie. Miasto leżało na szlakach komunikacyjnych i wojennych, stąd często było łupione; w 1759 splądrowane zostało przez Szwedów.
Od XVII wieku nastąpił rozwój miasta, zaczęło się rozwijać rzemiosło i pojawił się też handel końmi. Źródła z tego okresu podają informacje o jarmarkach konnych i hodowli koni w mieście. Od połowy XIX w. w mieście pojawiła się hodowla koni ciężkich na potrzeby rolne. W tym okresie pojawiły się pierwsze próby hodowli konia półkrwi.
W 1876 r. powstaje stado ogierów (Pomersche Landgestut Labes). Założone zostaje z inicjatywy państwowej w ramach odtworzenia produkcji konia na potrzeby rolne i wojskowe po zakończonych wojnach z Francją w 1870 r.
Okres powojenny to rozwój słynnej w całej Polsce i nie tylko stadniny koni, która niestety nie przetrwała długo po transformacji ustrojowej. W roku 2009 całość została zakupiona przez prywatnego inwestora i dzisiaj odzyskuje krok po kroku dawny charakter.
Zespół stajenny o kształcie regularnego czworoboku, od strony wschodniej przylega do zabudowy mieszkalnej i gospodarczej dawnych pracowników stada ogierów oraz do skwerku wjazdowego, przy którym zlokalizowana jest brama wjazdowa na teren czworoboku; od strony południowej czworobok zamknięty jest stajnią wybudowaną w latach 50 tych i przylega do terenów ujeżdżalni otwartej, pól treningowych i innych terenów sportowych stada ogierów; od strony zachodniej kompleks stajenny zamknięty jest ścianą lasu; od strony północnej czworobok stajni zamknięty jest budynkiem dworu, za którym rozciąga się park krajobrazowy.
Prezentowany budynek to zachodni budynek stajni który nadal służy pierwotnemu celowi. My zaprojektowaliśmy w nim dodatkową funkcję na poddaszu – hotel dla gości stadniny.
